ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ Π.ΠΑΪΣΙΟΥ

ΣΟ­ΦΑ ΛΟ­ΓΙΑ

Α­πό το βι­βλί­ο «Α­γιο­ρεί­ται Πα­τέ­ρες και Α­γιο­ρεί­τι­κα» του π. Παϊ­σί­ου, σελ. 156-157.

h Ό­ταν α­δι­κεί­σαι να μη λες: « Να το βρει α­πό τον Θε­ό», για­τί τό­τε κα­τα­ριέ­σαι με εύ­γέ­νεια.

h Ο άν­θρω­πος πού σου ζη­τά ειλι­κρι­νή συγ­χώ­ρε­ση, ό­ταν σφά­λει, να τον συγ­χω­ράς, κά­θε φο­ρά πού σφάλ­λει, με κα­λο­σύ­νη και να τον α­γα­πάς και α­πό κο­ντά. Τον δε πο­νη­ρό πού σου ζη­τά δή­θεν συγ­χώ­ρε­ση, για να κά­νει τη δου­λειά του και συ­νέ­χεια να σε μπλέ­κει στις υ­ποθέ­σεις του, πού βλά­πτουν ψυ­χι­κά και άλ­λους αν­θρώ­πους, συγ­χώ­ρε­σέ τον ε­βδομή­ντα ε­πτά φο­ρές μα­ζε­μέ­νες και στο ε­ξής να τον α­γα­πάς α­πό μα­κριά και να εύχε­σαι γι' αυ­τόν.

h Δέ­ξου την α­δι­κί­α με χα­ρά, όταν δεν σε βλά­πτει ψυ­χι­κά. Ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο πνευ­μα­τι­κός εί­ναι ο άν­θρω­πος, τό­σο λι­γό­τε­ρα δι­καιώ­μα­τα έ­χει σ' αυ­τή τη ζω­ή, διό­τι τα δι­καιώ­μα­τα τού δι­καί­ου τα φυ­λά­ει ο Χρι­στός στην ου­ρά­νια ζω­ή.

h Ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο κο­πιά­ζει το σώ­μα για τον Χρι­στό, τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο α­γάλ­λε­ται και η ψυ­χή κο­ντά στον Χρι­στό, και η προ­σφο­ρά τού αν­θρώ­που προς τούς συ­ναν­θρώ­πους του εί­ναι πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή, διό­τι τό­τε εί­ναι πνευ­μα­τι­κή.

h Ο πο­νό­ψυ­χος άν­θρω­πος έρ­χεται στη θέ­ση τού πο­νε­μέ­νου, εύ­χε­ται, πα­ρη­γο­ρεί, αλ­λά α­ντα­μεί­βε­ται και ο ίδιος α­πό τον Χρι­στό με Θεί­α πα­ρη­γο­ριά α­νά­λο­γα με τον πό­νο του. Ε­νώ o ά­σπλα­χνος πού ε­πι­διώ­κει τη θέ­ση τού άλ­λου, ό­ταν την κα­τα­λαμ­βά­νει, κα­τα­λαμ­βά­νε­ται και o ί­διος α­πό το άγ­χος και ζει μέ­ρος τής κο­λά­σε­ως α­πό τού­τη τη ζω­ή.

h Μέ­σα στην α­γά­πη προς τον πλη­σί­ον μας κρύ­βε­ται η πολ­λή α­γά­πη μας για τον Χρι­στό. Μέ­σα στην ευ­λά­βειά μας προς την Πα­να­γί­α και τούς Α­γί­ους κρύ­βε­ται η πολ­λή ευ­λά­βειά μας πά­λι για τον Χρι­στό - στον Τρια­δι­κό Θε­ό.

h Οι ά­γιοι Άγ­γε­λοι δο­ξο­λο­γούν α­κα­τά­παυ­στα τον Θε­ό με φτε­ρου­γι­σμέ­νη ευ­λά­βεια: «Ά­γιος, Ά­γιος...».

h Ο άν­θρω­πος για να πε­τά­ξει αγγε­λι­κά, πρέ­πει να πε­τά­ξει ό­λα τα ψυ­χι­κά του πά­θη και τα υ­λι­κά του πράγ­ματα στους φτω­χούς, διό­τι ό­που υ­λι­κός πλού­τος ε­κεί πνευ­μα­τι­κή φτώ­χεια.

h Τον φτω­χό άν­θρω­πο και ο ληστής α­κό­μη τον ευ­σπλαγ­χνί­ζε­ται και τον ε­λε­εί, ε­νώ τον πλού­σιο ο λη­στής τον κά­νει α­κτή­μο­να με ά­σχη­μο τρό­πο. Κα­λό εί­ναι ο άν­θρω­πος να γί­νει α­κτή­μων μόνος του, α­πό το Ιε­ρό Ευαγ­γέ­λιο τού Χρι­στού, για να κλη­ρο­νο­μή­σει την ου­ράνια Βα­σι­λεί­α Του.

h Ε­πει­δή η ου­ρά­νια ζω­ή των ανθρώ­πων θα εί­ναι πια αγ­γε­λι­κή, γι' αυ­τό ο­ρι­σμέ­νοι φι­λό­τι­μοι νέ­οι την αρ­χίζουν α­πό τού­τη τη ζω­ή, γί­νο­νται Μο­να­χοί και ζουν με παρ­θε­νί­α, α­κτη­μο­σύ­νη και υ­πα­κο­ή.

h Έ­να εί­ναι το Αγ­γε­λι­κό Σχή­μα των Μο­να­χών και των Μο­να­ζου­σών. «Ούκ έ­νι άρ­σεν και Θή­λυ » (Γαλ. γ, 28)