Οταν αγαπάς αληθινά ποτέ δεν θυμώνεις αλλά είσαι πάντοτε ήρεμος σαν το γαλήνιο δάσος

“Πραγματικά αυτός που θυμώνει δεν παραπαίει λιγότερο από αυτούς που κατέχονται από μανία. Πρόσεξε λοιπόν ό,τι ακριβώς συμβαίνει στους τρελλούς, όταν ο δαίμονας εκείνος εισέλθει σ’αυτούς και τους κάνει παράφρονες και τους παρασύρει να κάνουν αντίθετα από όσα βλέπουν...Με τον ίδιον τρόπο και αυτοί που θυμώνουν δεν αναγνωρίζουν τους παρόντας, δεν θυμούνται τη συγγένεια, ούτε τη φιλία, ούτε το αξίωμα, ούτε αντιλαμβάνονται τίποτε άλλο, αλλά τυραννούμενοι από το θυμό τους, οδηγούνται στον γκρεμό”

ΑΓΙΟΣ ΙΩΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

“Ο θυμός είναι μέθη της ψυχής, διότι την κάμνει παράφρονα όπως ο οίνος...Σκέψου τον οργιζόμενον πως μεθά με το πάθος. Ο ίδιος δεν είναι κύριος του εαυτού του. Δεν γνωρίζει αυτούς που είναι παρόντες. Ωσάν να μάχεται μέσα στην νύχτα πιάνει το κάθε τι, σκοντάπτει σ’όλα, δεν ξέρει τι λέγει, ειναι δυσκολοσυγκράτητος. Υβρίζει, κτυπά, απειλεί, κραυγάζει, ξεσχίζεται. Να παοφεύγεις την μέθη αυτή.”

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

“ Αλλοίμονον σ’αυτούς που μεθούν όχι από κρασί, ο θυμός είναι της ψυχής και την βγάζει από τα λογικά της, όπως το κρασί.Μην πασχίζεις να είσαι εγκρατής, αφού έχεις διώξει απο μέσα σου την πραότητα. Γιατί όποιος απέχει από τα φαγητά και ποτά και θυμώνει αλόγιστα, μοιάζει με θαλασσοπόρο καράβι, που έχει το διάβολο για καπετάνιο του”.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

“ Είναι αδύνατο να οργισθή κανείς εναντίον του πλησίον, αν πρώτα δεν υπερηφανευτεί εσωτερικά απέναντι του, κι αν δεν τον περιφρονήσει και αν δεν θεωρήσει τον εαυτόν του καλύτερον από αυτόν”

ΑΒΒΑΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ

“ Ο θυμός δείχνει άνθρωπο γεμάτο από υπερηφάνεια...Λέγε μας, ω παράφρον και άσεμνε, τα ονόματα του πατέρα σου και της μητέρας σου, που κακώς σε εγέννησαν, καθώς και των βδελυκτών θυγατέρων σου... Και αυτός, ο θυμός δηλαδή, απαντώντας θα μας πεί περίπου τα εξής...Εκείνος που με εγέννησε ονομάζεται τύφος, δηλαδή έπαρσις....Μητέρα μου είναι η κενοδοξία...Οι δε θυγατέρες μου ονομάζονται μνησικακία, έχθρα, δικαιολογία και μίσος. Οι εχθροί μου από τους οποίους τώρα κρατούμαι δεμένος είναι οι αντίπαλοι των θυγατέρων μου , η αοργησία δηλαδή η πραότης. Αυτή που με επιβουλεύεται ονομάζεται ταπεινοφροσύνη...”

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

“ Η αγάπη δεν γνωρίζει να θυμώνει ή να παροξύνεται ή ναμέμφεται κάποιον με εμπάθεια”

ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ

“Αν σε βρίσει κανείς απ’τους αδελφούς ή σε θλίψει, να προσεύχεσαι πολύ γι’αυτόν. Οπως είπαν οι Πατέρες, σαν να είναι μεγάλος σου ευεργέτης και γιατρός της φιληδονίας σου. Κάνοντας αυτά θα μειωθεί ο θυμός σου, εφ’όσον βέβαια, σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες, “χαλινάρι του θυμού είναι η αγάπη”.

ΑΒΒΑΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ

“Κι αν σου χρειάζεται φάρμακο μεγαλύτερο για το θυμό σου, κοίταξε τους βίους των αγίων των παλαιών και των νέων, όσοι με τη ζωή τους απόκτησαν παρρησία, ποιοί από αυτούς ήταν εξαιρετικά αγαπητοί στο Θεό, και ποιό ήταν το πρώτο ή το μεγαλύτερο που έκαναν.

Ο μέγας Μωϋσής και ο Ααρών, οι πολυαγαπημένοι...Αυτοί μαστιγωμένοι στην Αίγυπτο από τόσες πληγές, τον έβλεπαν ασωφρόνιστο, αλλ’ όμως με πραότητα αντιμετώπιζαν την θρασύτητα του Φαραώ...Είναι καλύτερο να περιφρονείς ένα θρασύ, παρά ένα πράο...

Επαινώ τον Σαμουήλ(τόν προφήτη), που δυσφορώντας για την περιφρόνηση, όταν ο Σαούλ, έσκισε το επανωφόρι του, όμως ύστερα αξιώθηκε να του ζητηθή συγνώμη. Συγχώρεσε ευθύς με το λόγο του το σφάλμα. Τι άλλο απο αυτό θα ήταν πιο ήρεμο και θεάρεστο;

Θυμήσου τον Δαβίδ και την μουσική της κιθάρας του, που με αυτήν κάποτε από το πονηρό πνεύμα του Σαούλ ελευθέρωσε. Επειτα ο Σαούλ στάθηκε αχάριστος. Φεύγοντας και περιπλανώμενος σε δρόμο με κίνδυνο της ζωής του, όταν του έπεσε στα χέρια του ο Σαούλ, τον λυπήθηκε...Και μήπως δεν ανεχόταν τον υβριστή του Σεμεΐ, που προμηνούσε απαίσια για τη θριαμβευτική είσοδο του; (ο Σεμεΐ έβριζε χυδαιότατα τον Δαβίδ και ο μακάριος Δαβίδ με απάθεια έλεγε στη συνοδεία του:αφήστε τον, ο Θεός τον έβαλε να με υβρίζει, για να δει την ταπείνωσή μου και να με ελεήσει)”

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ